بوی تکبر

پسرم حدودا دوسالشه و صبح ها زود بیدار میشه... بین ساعت شش تا هفت بیدار میشه...

خانمم همیشه بعد از نماز صبح بیدار میمونه و برای صبحانه پسرم غذای گرم درست میکنه (مثل عدسی ، فرنی و ...)

منم بعد نماز صبح غالبا بیدارم... مشغول کار بودم پشت سیستمم، به خانم گفتم: میدونی خیلی کار بزرگ و از خود گذشتگی ارزشمندی میکنی که برای امیر علی هر صبح غذای گرم درست میکنی؟

بهش گفتم: حتما امیرعلی بزرگ بشه از فداکاریهات بهش میگم...

ناگهان چیزی ذهنم رو مشغول کرد... به ذهنم اومد که اگه یه روز به امیر علی بگم مادرت فداکاریهای زیادی برات کرد و مشقت های زیادی کشید... از رنج حمل تو تا رنج بدنیا آوردنت تا رنج های دوره شیرخوارگی و ... یا همین رنج زدن از خواب شیرین صبح و ...

بعد پسرم بگه: همه مادرها این فداکاری ها رو میکنن... یعنی میخواست نکنه؟!!!.... چه جوابی دارم بدم؟...

از خدا خواستم بهمون کمک کنه تا جوری این پسر رو تربیت کنیم که هرگز چنین جمله ای رو بر زبون نیاره...

زشتی این جمله خیلی منو درگیر کرد...

وقتی به ماهیت این جمله فکر کردم دیدم این جمله ی خیلی از ماهاست...

مثلا اگه به من بگن: میدونی خدا چقدر لطف کرد بهت دو تا چشم و دو تا گوش داد؟... چقدر لطف کرد بهت قدرت تکلم داد؟... چقدر لطف کرد بهت فرصت حیات داد؟

ممکنه بگم: خب این رو که خدا به همه داده... یعنی میخواست نده؟!!!...

راستش از این جمله " همه مادرها این فداکاری ها رو میکنن" یا " خب این رو که خدا به همه داده" اونقدر بوی تکبر میاد که تعفنش آدم رو خفه میکنه...

خود رو مستحق انواع لطف ها و فداکاری ها و دهش ها دونستن واقعا مشمئز کننده هست...

بی خود نیست امام حسین در دعای عرفه برای به ظاهر کوچکترین چیز اینقدر از خدا تشکر میکنه...

درک انسان متکبر پایینه و روحش بسیار زمخته...

خدایا نجاتمون بده...